مسافر طبیعت

چه ره آورد سفر دارم از این راه دراز؟

مسافر طبیعت

چه ره آورد سفر دارم از این راه دراز؟

تالاب های ایرانی در لیست سیاه مونترال

هر روزبر تعداد تالابهای ایرانی که در لیست سیاه مونترآل قرار می گیرند،افزوده می شود ؛ تالابهایی که به دلیل ورود پسابها و فاضلابها و آلودگی های نفتی در معرض خشک شدن و یا نابودی قرار گرفته اند . این تخریبها در حالی صورت می گیرد که 35سال پیش ، اجلاس کنوانسیون تالاب ها در شهر رامسر برگزار شد و این کنوانسیون جهانی ،نام رامسر را برای خود برگزید ؛ کنوانسیونی که بیش از 140 کشور با معرفی 1558 تالاب ، غنای بسیاری به آن بخشیده اند و همین امر موجب شده است که کشورها به تالاب های خود اهمیت داده و در حفاظت از آنها بکوشند . 

هم اکنون دریاچه ارومیه به دلیل احداث بزرگراه در دل آن، ایجاد سد در بالا دست رودخانه های منتهی به تالاب و احداث شهرک های تفریحی و توریستی در محدوده تالاب در حال نابودی است .
تالاب بین المللی شادگان نیزبه دلیل برهم خوردن سلامت اکوسیستم آن به دلیل ورود دهها میلیون متر معکب فاضلاب شهری و صنعتی و ضایعات کارخانجات کشت نیشکر در این لیست سیاه قرار گرفته است .
در حالی که خطر خشک شدن بخش های وسیعی از تالاب نی ریز و کمجان وجود دارد ، تالاب خور خوران نیز به دلیل آلودگی های نفتی و تخریب جنگل های حرا در حال نابودی است و با اجرای طرح پالایشگاه نفتی و تغییر کاربری ،تالاب میانکاله نیز به زمین های کشاورزی تغییر کاربری می دهد و تالاب هامون هم تا حد خشک شدن آن شده است.
تالاب گاوخونی به چاله ای از فاضلاب و لجن تبدیل شده است و تالاب انزلی هم که به دلیل ورود بیش از حد فاضلابهای خانگی و صنعتی در لیست مونترال قرار گرفته است .
به گزارش کانون دیده بانان زمین ؛متاسفانه بنا به دلایل بسیار، با آنکه کشور ما با ثبت 22تالاب دربین 140کشور درمقام و رتبه 25 کشورهای عضو کنوانسیون رامسر قرار دارد و با توجه به آن که ایران زادگاه این معاهده بسیار مهم است و همین نکته می تواند انگیزة بزرگی برای حفظ و ارتقاء جایگاه خود در بین کشور های جهان باشد ولی تا کنون دولتمردان ایرانی آن گونه که باید و شاید نتوانسته اند در حفظ همین تالاب ها موفق باشند.
شاخص ترین موارد تهدید این تالاب ها بدین صورت ذکر شده است :عدم وجود برنامه آمایش سرزمین و پیاده کردن برنامه های بخشی ؛ سد سازی بدون توجه به اثرات مخرب آنها بر تالاب ها؛ توسعه برنامه های نفت محور در حساس ترین و شکننده ترین مناطق ساحلی – دریایی ؛ خطر نابودی پرندگان تادر و در معرض انقراض ، به دلیل صدور مجوز های قانوی شکار که در تناقض آشکار معیار های لازم وجودی یک تالاب بین المللی است ؛اجرای سیاست های آبرسانی از مناطق پرآب به کم آب کشور، بدون توجه به اثرات سوء زیست محیطی بر روی تالاب ها ؛ اجرای سیاست های راهسازی در بسیاری از تالاب ها با هدف کوتاه کردن مسیر،که تاکنون ضربات هولناکی بر پیکره تالاب ها واردکرده است ؛اجرای طرح های کشاورزی "آب بر" بدون توجه به قانون مندی اقلیم های خشک و بهره گیری از تالاب به عنوان مخزن آب کشاورزی در دسترس ؛ طراحی برنامه های گردشگری ناپایدار در کنار و یا در دل تالاب ، بدون درک اثرات سوء آن در اکوسیستم های حساس و شکننده تالاب ( نطیر برنامه دو طرح " شهر ونیزی" در تالاب شادگان و گمیشان) ؛ وارد کردن گونه های غیر بومی گیاهی و جانوری به تالاب ها و بر هم زدن تعادل طبیعی این گونه محیط ها ؛ احداث و توسعه مزارع پرورش میگو که سال هاست در بسیاری ازکشور ها به دلیل اثرات مخرب آن تعطیل شده است.
با ذکر این موارد ،آیا باز هم امیدی به نجات تالابهای ایرانی هست ؟!

منبع: آفتاب

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد