اجداد پستاندار هم موش و هم انسان در زیر پاهای دایناسورها حرکات تند وسریعی داشته اند. براساس شواهد  فسیلی، اجداد ما حتی هنگامیکه  دایناسورها درپایان دوره کرتاسه، 65 میلیون سال قبل، منقرض شدند به دو گروه ازپستانداران جدید جفت دارو کیسه دارتقسیم نشده بودند. این نظریه راJohn Wible  وهمکارانش ازموزه تاریخ طبیعی Pittsburgh, Pennsylvania که فسیل های کرتاسه را با گروههای جفت دارجدید مقایسه کرده اند، ارائه داده اند.

زیست شناسان اولین شکاف بین گروههای پستاندار جدید را به عنوان شاخصی از منشاء پستانداران جفت دار، یعنی نکته ای کلیدی درتاریخ تکاملی مورد توجه قرارمی دهند. مقایسه Wible نشان داده است که هیچ یک ازفسیل های کرتاسه به گروههای جدید تعلق ندارند. او نتیجه می گیرد که گروههای جفت داردرمدت زمان کوتاهی بعد از کرتاسه ازهم فاصله گرفته و بصوت انفجاری  پردازه های اکولوژیکی که ازطریق مرگ دایناسورها گشوده شده است را پر نموده اند.

این موضوع، نظریه قدیمی دیرین شناسان را تقویت می کند، اما درمقابل مطالعات و تحقیقات مولکولی واگرایی ژنتیکی گونه های زنده، قرار دارد  که  منشاء پستانداران جفت دار را 80 تا 140 میلیون سال قبل می داند. Wible می گوید: ما درتناقض کلی با اطلاعات و داده های مولکولی هستیم. اومعتقد است که ساعت های ژنتیکی درمحاسبه شکوفایی تکامل پستانداران در بعد از کرتاسه اشتباه می کنند.

آیا دیرین شناسان فسیل ها را رها خواهند کرد یا تکامل انفجاری حاصل از ساعت های مولکولی را به کناری خواهند گذارد؟Rich Cifelli ازموزه تاریخ طبیعی Oklahoma معتقد است که ما باید هردو جنبه را به صورت جدی مد نظرداشته باشیم.