نگران‌کننده‌تر آنکه به نظر می‌رسد این رقم صرفا برآوردی محافظه‌کارانه باشد، زیرا دانشمندان درباره 836 گونه پستاندار حتی آنقدر اطلاعات ندارند که بتوانند تعیین کنند تا چه حد در تهدید به سر می‌برند. اگر این گونه‌ها هم در خطر باشند، به معنای آن است که 36 درصد از گونه‌های پستاندار جهان در خطر انقراض به سر می‌برند. ازجمله گونه‌های در آستانه انقراض عبارتند از سیاه‌گوش ایبری (Lynx pardinus) در اسپانیا و پرتغال که در حال حاضر تنها 84 تا 143 فرد بالغ از آن باقیمانده است. کارشناسان بر این باورند که 29 گونه دیگر ممکن است تاکنون منقرض شده باشند. ازجمله این گونه‌های منقرض‌شده می‌توان به دلفین رودخانه‌ای بایجی یا یانگ‌تسه و هوتیای کوچک خاکی اشاره کرد که جونده کوچک بومی جزایر نزدیک کوباست و اکنون تقریبا 40 سال است که مشاهده نشده. دو گونه دیگر، یکی اریکس شاخ‌شمشیری و دیگری گوزن پیردیوید در طبیعت منقرض شده‌اند و تنها در اسارت زندگی می‌کنند. جمعیت بسیاری از گونه‌ها نظیر گرگ خاکستری و خرس قهوه‌ای، به‌شدت افت کرده است و با تخریب زیستگاه طبیعی‌شان گستره پراکندگی‌شان به طور چشمگیری تحلیل رفته است.
بر اساس این گزارش، بیش از نیمی از گونه‌های پستاندار جهان که روند جمعیتی آنها معلوم است رو به نابودی‌اند. مارک رایت (M.Wright)، از دانشمندان اصلی WWF می‌گوید: «ما بیش از حد داریم به دیدن این گزارش‌ها که به سوگ سرنوشت این سیاره یا افت جمعیت جانوران نشسته‌اند، عادت می‌کنیم. من واقعا نگران آنم که ما در برابر این نوع اطلاعات ناامیدکننده بی‌تفاوت شده باشیم و اکنون آن را به کلی نادیده بگیریم بدون آنکه لحظه‌ای درباره دربرداشته‌های آن تامل کنیم. گزارش IUCN نشان می‌دهد که ما با مدیریت نسنجیده زمین و منابع آن، داریم آینده حیات‌وحش و طبیعت را به خطر می‌اندازیم و این فرصت را از فرزندان‌مان می‌گیریم که چیزی را تجربه کنند که ما تجربه کرده‌ایم.»
در این ارزیابی که نتایج آن در ژورنال ساینس منتشر شده است، نقاط داغ انقراض مشخص شده‌اند. در این نقاط تعداد زیادی از گونه‌ها در تهدید به سر می‌برند. همانطور که انتظار می‌رود، اینها مناطقی هستند که دارای تنوع چشمگیری از گونه‌هایی هستند که همه با تهدید مشابه از دست دادن زیستگاه روبه‌رو هستند. آن گونه‌های پستانداران خشکی‌زی که در تهدید به سر می‌برند عمدتا در جنوب و جنوب‌شرقی آسیا تجمع کرده‌اند. در این منطقه رقم تکان‌دهنده 79 درصد میمون‌ها و انسانریخت‌ها رو به انقراض می‌روند. نقاط داغ دیگر عبارتند از بخش‌های استوایی آند، ارتفاعات کامرون، دره‌های کافتی آلبرتا و رشته‌کوه غربی غات در هند. اسکیپر می‌گوید: «در اغلب موارد تخریب زیستگاه ناشی از جنگل‌زدایی وجود دارد که یا به خاطر کشاورزی است یا به خاطر چوب درختان و این جانوران را ناگزیر می‌کند در قطعه‌های کوچک زمین زندگی کنند. به همه اینها شکار را هم باید اضافه کرد با تعداد زیاد افرادی که برای سیر کردن شکم‌شان به کلی متکی به منابع طبیعی هستند. این عوامل روی هم واقعا توفانی تمام‌عیار در جنوب‌شرقی آسیا به پا کرده‌اند.»
مهم‌ترین عواملی که پستانداران دریایی را تهدید می‌کنند عبارتند از به دام افتادن در تورهای شیلاتی یا تصادف با کشتی‌ها و قایق‌ها، هرچند در مورد دلفین رودخانه‌ای یانگ‌تسه، عامل اصلی آلودگی است. تغییرات اقلیمی تاکنون روی دوزیستان و گیاهان تاثیر خویش را آشکار ساخته اما انتظار می‌رود فشار خویش را روی پستانداران نیز یا با تخریب محیط‌زیست آنها ــ چنان‌که درمورد صفحه‌های یخ قطبی که خانه خرس قطبی است دیده می‌شود ــ یا با راندن طعمه‌هایشان به جاهای دیگر، افزایش دهد. بعضی از پستاندارانی که از کشف آنها چیزی نمی‌گذرد در میان تهدیدشده‌ترین گونه‌ها هستند. از سال 1992 تاکنون 349 گونه پستاندار جدید کشف شده‌اند اما 51 درصد از آنها با خطر انقراض روبه‌رو هستند که در مقایسه با آنها فقط 23 درصد گونه‌هایی که پیش از 1992 شناخته شده‌اند در خطر انقراض هستند. دانشمندان در مقاله‌شان نوشته‌اند «گونه‌ها ممکن است حتی پیش از آنکه علم فرصتی برای شناسایی‌شان داشته باشد از صحنه هستی محو شوند.»
اما در میانه این ارزیابی تاریک و دلگیر، کورسویی از امید هست. دست‌کم 5 درصد گونه‌هایی که هم‌اکنون در تهدید به سر می‌برند جمعیتی پایدار یا رو به افزایش دارند، اما بسیاری از آنها گونه‌هایی هستند که در گذشته در کانون توجه تلاش‌های حفاظتی عظیم قرار داشتند. جمعیت‌ گاومیش اروپایی و راسوی پاسیاه هر دو در حال احیا هستند. اسکیپر می‌گوید: «مشکلی که ما با آن روبه‌رو هستیم آن است که بدون خواست و اراده سیاسی و مردمی در هزینه کردن برای حفاظت از گونه‌ها، ما لای منگنه‌ایم. ما با انتشار این داده‌ها امیدواریم بتوانیم حرف‌مان را به گوش کسانی برسانیم که تصمیم می‌گیرند پول‌ کجا باید هزینه شود.»  

******************************************************************
فهرست سرخ امسال 188 گونه پستاندار را در تهدیدشده‌ترین گروه یا «در آستانه انقراض» قرار داده است. ازجمله سیاه‌گوش ایبری (Lynx pardinus) که جمعیت آن فقط از 84 تا 143 فرد بالغ تشکیل می‌شود و افت جمعیت آن به دلیل کمبود طعمه اصلی‌اش، خرگوش اروپایی، همچنان ادامه دارد.
گوزن چینی پیر دیوید (Elaphurus davidianus) در گروه «منقرض‌شده در طبیعت» طبقه‌بندی می‌شود. اما جمعیت‌های آن در اسارت و در حالت نیمه‌اسیر در سال‌های اخیر افزایش یافته‌اند و این احتمال وجود دارد که به زودی بتوان جمعیت‌های حقیقتا وحشی آن دوباره در طبیعت احیا کرد.
نزدیک به 450 گونه پستاندار در گروه در خطر انقراض قرار دارند، ازجمله شیطان تاسمانی (Sarcophilus harrisii) که پس از آنکه جمعیت‌اش در 10 سال گذشته به خاطر شیوع نوعی سرطان صورت مهلک و واگیردار بیش از 60 درصد کاهش یافت، از گروه کمترین نگرانی به گروه در خطر انقراض منتقل شد.
گربه ماهیگیر (Prionailurus viverrinus) که در جنوب‌شرقی آسیا زندگی می‌کند به خاطر نابودی زیستگاهش در جنگل‌های تالابی از گروه آسیب‌پذیر به در خطر انقراض منتقل شد.
فُک خزر (Pusa caspica) از گروه آسیب‌پذیر به گروه در خطر انقراض منتقل شد. جمعیت آن در 100 سال گذشته به علت شکار ناپایدار و تخریب زیستگاه تا 90 درصد افت کرده است و این روند همچنان ادامه دارد.
سنجی صورت‌خاکستری یا حشره‌خور خرطوم‌دار (Rhynchocyon udzungwensis) تنها در دو جنگل در کوهستان اودزوگوا در تانزانیا دیده شده است که هر دوی آنها کاملا حفاظت‌شده‌اند اما با این حال در برابر آتش‌سوزی آسیب‌پذیرند. این گونه نخستین‌بار همین امسال توصیف شد و در گروه آسیب‌پذیر قرار گرفت.
اما همه خبرها بد نیستند. ارزیابی وضعیت پستانداران جهان نشان می‌دهد که این گونه‌ها می‌توانند با تلاش‌های حفاظتی هماهنگ و پیگیر احیا شوند. راسوی پاسیاه (Mustela nigripes) که زمانی در طبیعت منقرض شده بود پس از آنکه توسط اداره حیات‌وحش و آبزیان ایالات متحده از سال 1991 تا 2008 با موفقیت به هشت ایالت غربی و مکزیک معرفی شد، اکنون به گروه در خطر انقراض منتقل شده است.
فیل آفریقایی (Loxodonta africana) از گروه آسیب‌پذیر به گروه تقریبا تهدیدشده انتقال یافت زیرا جمعیت آن اخیرا در جنوب و شرق آفریقا افزایش یافته است.  

منبع: کارگزاران، کاوه فیص الهی